مهربانی، نزدیک است؛ نزدیک تر از نور خورشید!
آنان که نامهربانی دارند، هنوز الفبای آدمیت را نخوانده اند!
حرف اول آدمیت، خداست!
اگر خود را شناختی، حرف اول را خوانده ای؛ حرف اول آدمیت را!
اگر خدا را شناختی، حرف دوم آدمیت را خواهی خواند که مهربانی است!
اگر مهربانی را از خود نراندی، مهربانی تو؛ مهربانی ماندگار خواهد بود. زیرا، حقیقت مهربانی را به دست آورده ای.
شاید، در نزدیکی خود، مهربانی نبینی!
شاید، مهربانی تو را پاسخ ندهند!
شاید، صدای مهربانی تو، از پنجره خانه ات بیرون نرود!
شاید، پنجره ای را باز و روشن نبینی که بوی مهربانی را به مشام تو نزدیک سازد!
شاید، در شهری باشی که با مهربانی بیگانه اند!
شاید، بسیاری، مهربانی را کار بیهوده ای بدانند!
شاید، شعر مهربانی؛ شعر غریبی باشد!
شاید، قصه مهربانی؛ از کوچه ها و خیابان ها و میدان های شهری که در آن هستی، گریخته باشد!
شاید، پیران نظاره گر، بگویند که مهربانی، افسانه است و افسون!
شاید، خانه مهربانی را گم کنی که تو را به ضیافت مهربانی دعوت کرده است!
شاید، مهربانی در کتاب ها محبوس باشد و نامهربانی در شهر پراکنده باشد!
شاید، رهگذری نپرسد که کوی مهربانی کجاست؟!
اما، یادت باشد که مهربانی نیاز آدمی است و نیایش روز و شب او.
اما، به خاطرت بسپار که مهربانی از اخلاق خداوند است.
اما، مهربانی را تجربه کن! در گفتارها! در کردارها!
اما، مهربانی را در نیایش خود با خدایت، فریاد کن! در هر پگاهی در هر شامگاهی.
پدید آورنده : ابوالفضل هدایتی
آمار
وب سایت:
